چرا واقعا؟
این چندوزه هرکی رو میبینم. حالا چه دوست چه اشنا. نرسیده شروع میکنن از مشکلاتو بدبختی و گرفتاری گفتن. نمیزارن برسن اصلا. اصلا نمیپرسن چطوری تو؟ چه خبر؟ صرفا میگنو میگنو میگن. درسته هممون درگیریم اما همش غرغراشو سر بقیه نزنین. اونم چند ساعت پشت سره هم. باور کنین بقیه هم مشکلات دارن. فقط شما نیستین که درگیریو بدبختی دارین. اخه اصلا هم مهم نیست من چه حسی پیدا میکنم هی چیزای منفی میگن یا اصلا مهم نیست من ممکنه از این مکالمه خسته بشم!
تهشم میپرسه خب حالا به نظرت چیکار کنم؟ میگم نمیدونم این زندگیه توعه. خودت باید تصمیم بگیری.
میگه نه نه تو بگو نظرتو. بگو.بگو.بگو....
بعدشم که میگم نظرمو میگه خب تو مشکلات منو نداری.جای من نیستی.نمیفهمی که این حرف و میزنی!
یه جوری میگه انگار من ادم نیستم. من که همون اول گفتم نمیدونم. زندگیه خودته.
این کارا رو باهم نکنیم. زندگی به اندازه کافی سخت هست. ب هم حس مثبت بدیم. انرژی مثبت بدیم به جای له کردنه هم زیر حس منفی و خستگی.
#آرتمیس
Maryam mariyana