چه خبر؟
سلام تمام دوست های بیشتر به نظرم خیالی. حال و احوال عوض شده. این روزا ادم خیلی متفاوتی از ادمی که اخرین پست اینجا رو نوشت هستم. فکر کنم این رو حتی از نوع نوشتنمم بشه فهمید. اما خب ما ادم هارو جون به جونمونم که بکنن بازم همونیم که بودیم. انگار یه چیزی توی اون ذات اولیه مون هست که بدجور همون اول شکل گرفته و غیر قابل تغییره. من از خودم خوشم نمیاد اما بدمم نمیاد. پس بزار اون ذات کذایی برونه برای خودش. با اینکه من یک تیشه برداشتم از دل سنگ ذاتم یه چیزی دربیارم. مثل اون هنرمند پیکره سازی که میگه من یک فرشته رو توی سنگ دیدم و درش اوردم. شاید ما هممون توی وجودمون یه فرشته داریم. شاید....
دوست خیالی من این روزا چطوری؟ چه کارایی میکنی؟ زندگی میچسبه یا تو به زور بهش میچسبی؟ میدونی، منظورم اون حالیه که که همش داری کارایی میکنی که دوست نداری و باید فقط بگذرونی. صبح که از خواب پا میشی فقط میخوایی بگذرونی که تموم شه. حالت جا نمیاد. پس هر روز صبح مجبوری خودت رو بچسبونی به زندگی....
امیدوارم این طور نباشه. من یه مدتی اینطور بودم و حالم خیلی بد بود. اگر اینطوری هرچقدرم سخت. حالتو درست کن. نزار چیزی خوشی لحظه هارو ازت بگیره.
همه ما توی سایه های اطرافمون غول هایی داریم از جنس تاریکی که همیشه و همه جا دنبالمون میکنن. یا ادمای خاصین یا خاطرات بدین یا هر چیز دیگه ای. دنبالمون میکنن و میترسوننمون. از خیلی چیزا. مثل دنبال کردن مسیر خودمون. رویاهامون. خودمون بودن. کشتنی نیستن. نمیشه نابودشون کرد. اما میشه رامشون کرد و باهاشون کنار اومد. نمیگمم مطلقا ترست از بین میره اما میتونی کاری کنی که جلوتو نگیرن.
این روزا دارم تمام زورمو میزنم این غولای قدرت گرفته زندگیم رو بزنم کنارو بلاخره توی جاده قشنگ و درست زندگیم بدوم.
دوست خیالی من....تو چطور؟
